Synchro: de passie die je nooit te zien kreeg, maar toch zo dicht bij je staat

Rond mijn 10e of 11e verjaardag kreeg ik van jou mijn allereerste schaatsen vergezeld van de boodschap dat ik in januari van dat jaar met mijn eerste schaatslessen mocht beginnen. Ik was dolgelukkig, want het kon niet duidelijker zijn dat ik dat zo graag wou. En ja, tot op de dag van vandaag heb ik die schaatsen nog steeds. Ze zullen voor altijd een herinnering zijn aan wat de start van mijn grootste passie zou worden.

Als ik me probeer te herinneren hoe jij me naar de trainingen bracht, het optreden kwam bewonderen, mij vroeg wat ik heb geleerd die dag… dan is dat erg moeilijk, eigenlijk zelfs onmogelijk. Je was dat jaar namelijk al ziek, dus de vele ziekenhuisbezoeken hadden er waarschijnlijk een stokje voor gestoken. Je zou eens moeten weten wat ik de afgelopen 10 jaar al allemaal heb meegemaakt bij het schaatsen. Vallen heb ik genoeg gedaan. Die lompheid staat tot op de dag van vandaag nog het dichtst bij wie jij zelf was (helaas :p). Door de jaren heen slaagde ik voor de clubtestjes, volgde ik privélessen, leerde ik sprongen en pirouetten en stapte ik uiteindelijk over naar synchro. Hèt deel van het verhaal dat je nooit te zien kreeg.

Je zou het zo mooi gevonden hebben, mama. Een team van 12 tot 14 schaatsers die samen 3 minuten het beste van zichzelf geven. Je zou gezegd hebben dat zoiets echt bij mij past. Ik heb dat denk ik ook nodig, een groep. Een groep die samen naar een wedstrijd gaat om met elkaar te schaatsen, niet tegen elkaar. Een groep die al die mooie momenten samen beleefd en nog lang zal herinneren. Je zou eens moeten weten hoe graag ik dit doe, hoe graag ik elke week weer mijn schaatsen aantrek en telkens opnieuw de tijd van mijn leven heb. Maar vooral hoe vaak ik aan jou denk terwijl ik het doe.

Op wedstrijddagen voel ik je nog zoveel dichter bij mij. Jouw halsketting zal altijd rond mijn nek blijven hangen en pas uitgaan een paar minuten voor ik het ijs op moet. Hoewel je niet in het publiek zit, toch ben jij de grootste motivatie om mijn best te doen en te geven wat ik kan. Jij bent de reden dat ik daar sta, dat ik iets doe dat me zoveel voldoening geeft. Want mama, niets is beter dan de paar seconden die ik heb voor de muziek start. Dan denk ik altijd ‘ik kan het, mama’, want inderdaad: ik kan het.